Ek het die slegte dinge vergeet; nou skryf ek net wat ek weet.

 

Ek dink terug aan die aande op Rietfontein, met die paddas wat by die dam kwaak, die groen gras wat in die briesie wieg. My pa op die rooi stoep, besig om 'n Carafino Vino oop te maak, terwyl die vars melk van ons melkkoei in die baksteenkoeler afkoel. Koeldrank, vrugte, en allerlei lekkernye het daar gewag—die soetheid van daardie dae bewaar.

 

Ek onthou die Oordenking op die radio, die sagte stem wat die kamer gevul het met vrede en wysheid. Die donkie wat ons badwater warm gemaak het, die stoom wat in die koel aandlug opgestyg het. Ek onthou die kosbare tye toe die Heilige Gees God vir my begin openbaar het—oomblikke wat iets diep in my siel geroer het. Saans op my knieë om te bid, die stille gesprekke met die hemel, onder die sagte omhelsing van my pers duvet. Die soete slaap wat daarop gevolg het—'n vrede wat my in sy arms toegevou het.

 

Kondensmelk direk uit die blik gedrink—'n eenvoudige plesier wat soos suiwer vreugde geproe het. My pa wat van die lande af huis toe kom, vol rooi stof, moeg maar tevrede. Ons het nooit 'n ding gekort nie—geld, vrede, vreugde, vriende, plaaswerkers—niks het ooit ontbreek nie. My rondawel was my eie klein wêreld. Ek kon na David Gresham op die SA Top 20 luister om middernag op 'n Vrydagaand, skelm aan my pa se Stuyvesant-sigarette trek en bietjie van sy geleende bier, wyn, of my ouma se pers Parfait Amour-likeur geniet.

 

Ek kon op een van my pa se Massey Ferguson-trekkers klim of ou Lent, my perd, bloots ry met die wind in my hare. In die middae het ek na die vlei met sy hartseer Treurwilgerbome gegaan en met klein balsehoutbootjies in die poel van ons fontein gespeel. My vriend Jannie en ek het kleilat gespeel, klei-osse gemaak, en met ons windbukse of sy pa se 12-boor haelgeweer geskiet—nie altyd met toestemming nie! Die rooi vinkies in die riete was egter taboe; ek kon myself nooit sover kry om hulle te beskadig nie—so spesiaal was hulle.

 

Ek onthou hoe ons biltong van duiweborsies gemaak het en dit in Strepsils-blikboksies gebêre het—proviand vir die avonture waarop Jannie en ek sou vertrek. Ons het lampies gemaak van blou glas Vaseline-botteltjies wat regtig gewerk het as dit met paraffien gevul was. Ek sou oom Takkas se Yamaha 100cc scrambler ry en soos 'n wêreldkampioen voel, met plakkate van mooi bikes uit Bike SA teen my muur. En dan was daar die someroggende saam met juffrou Ruda, wat vir ons fabels onder die ou dadelpalm by Hartbeesfontein Laerskool vertel het.

 

Ek onthou my ma en pa, my susters en broer, my vriend Jannie, ons voorman, ou Ramapoi en Mantilie, sy vrou. My ouma Ann en Ta' Neel, haar suster. Oom Ben, tannie Mientjie, al die Bothas, Vermase, die Tromps en vele ander. Die hemelblou plafon van Hartbeesfontein se NG kerk, ou dominee, en die Van Niekerks in die dorp waar jy alles kon koop. Ek onthou—al is alles en almal nou al amper weg...

 

In die baksteenkoeler, in die warmte van my ouma se rooi stoep, in die skadu van die Treurwilgerbome, hou my Rietfontein my—veilig en geborge en in my gees, toegesluit vir ewig